- επίκληρος
- ἐπίκληρος και δωρ. τ. ἐπίκλαρος, η (Α) [κλήρος]1. μοναχοκόρη που κληρονομούσε όλη την πατρική περιουσία και την οποία σύμφωνα με τον νόμο έπρεπε να τήν παντρευτεί ο πλησιέστερος συγγενής («νῡν δ’ ἔξεστι δοῡναί τε τὴν ἐπίκληρον ὅτω ἂν βούληται», Αριστοτ.)2. (κατά Θωμ. Μάγιστρ.) «ἐπίκληρος καὶ ἐπὶ ἀρσενικοῡ καὶ ἐπὶ θηλυκοῡ, ὁ ἐπὶ πάσῃ τῇ πατρικῇ περιουσίᾳ καταλελειμμένος παῑς»3. (γενικώς) κληρονόμος4. αστρολ. πιθ. έγκληρος*.
Dictionary of Greek. 2013.